Les Treteaux

Begin april kreeg manlief een mailtje uit Beaune (Bourgogne, Frankrijk). En omdat dat zeker niet elke dag gebeurt, verdween het niet meteen in de prullenbak. Gelukkig maar! Het bleek een uitnodiging voor een soirée in Pernand Vergelesses, een wijndorp op een steenworp afstand van Beaune. Aldaar organiseren de plaatselijke wijnboeren elk jaar een waar eet-, drink- en kijkfestijn. Daarbij geholpen door veel dorpsgenoten/vrijwilligers.

Een druk overleg aan de keukentafel volgde over wel/niet gaan en zo ja, waar te overnachten. Ondertussen zagen we online het aantal beschikbare plaatsen op onze favoriete avond teruglopen. Haast was dus geboden. En het moet gezegd qua beslissnelheid verdienen we een plaatsje in het Guinness Book of Records. Een half uur later waren we twee kaartjes én een reservering in een chambre d’hôtes voor drie nachten rijker. Klein detail: de chambre d’hôtes was niet in Pernand maar een dorp verderop. Het vraagstuk hoe van A naar B te komen en vooral ook hoe weer terug, schoven we voor ons uit! De Britten hebben daar een prachtige uitdrukking voor: we cross that bridge when we come to it. Goedgemutst en vol vertrouwen reden we zuidwaarts.

Ter plekke popte het vervoersprobleem natuurlijk meteen weer op: met de auto was geen optie (en niet alleen vanwege het ingeschatte parkeerprobleem), een taxi bleek in ‘ons’ dorp niet te vinden en om te voet te gaan, was het veel te warm en net te ver.  Onze gastheer bood uitkomst en zijn fietsen aan (stijlfiguur: zeugma). Luxe paarden als we zijn, moesten we even slikken bij het zien van de enigszins krakkemikkige fietsen zonder licht en zonder elektrische ondersteuning. Zeker in combinatie met de hoogtemeters die we zouden moeten afleggen. Heen ging van een relatief leien dakje, meer bergaf dan bergop en we kwamen keurig op tijd en relatief fris in Pernand aan. Helemaal klaar voor de Pernandse versie van ‘1000 en 1 nacht’. De originele verhalen vakkundig getransformeerd naar Pernand en omstreken en (natuurlijk) met de nadruk op wijn. Steeds bij een andere wijnboer en gezeten op klapstoeltjes aan schraagtafels (in het Frans ‘Les Treteaux’, vandaar de naam van het spektakel en van deze blog) genoten we van zes verhalen, zes fantastische glazen wijn en zes heerlijke gerechten! Dit overigens in verder volstrekt willekeurige volgorde.

En toen terug naar de chambre d’hôtes. Quelle horreur! Geen maan, geen straatverlichting en dan ook nog geen licht op de fiets. Met als resultaat dat ik manlief al niet meer zag als hij twintig meter voor me uit fietste, laat staan dat ik een notie had waar de weg ophield en de berm begon. Lopen dan maar met de fiets aan de hand. Een ontnuchterende ervaring!