Op een van onze wandelingen liepen we op een gegeven moment langs (en door) fikse bramenstruiken. Dat is op zich niet zo bijzonder, zeker waar de grond vruchtbaar is, schieten bramenstruiken als de spreekwoordelijke paddenstoelen uit de grond en zijn ze - en da’s minder - met geen mogelijkheid uit te roeien. Maar de struiken stonden nu in bloei en de ene keer waren het witte en de andere keer roze bloempjes. Manlief noch ik wisten de reden van deze kleurenpracht, dus speculeerden we er vrolijk op los. Verschillende ondergrond? Vrouwelijke en mannelijke planten? Niets van dat alles bleek na ‘gedegen’ uitzoekwerk…..moeder natuur heeft zonder reden bedacht dat ze soms wit en soms rood kunnen zijn.
Maar goed, wandelend langs die bramen, kwamen herinneringen aan vroeger op. Het kan je zo maar gebeuren. Voor de eerste keer bramen plukken (langs het Markkanaal, tussen Terheijden en Oosterhout (N-Br)). Ik zal een jaar of tien geweest zijn. Meer bramen in de mond dan in het emmertje, maar toch uiteindelijk met een paar volle emmertjes naar huis (dankzij het plukken van vader en moeder, schat ik in). Bramen op de aanrecht en naar bed. De volgende morgen meteen naar de aanrecht…..iekkk!!…witte wormpjes krioelden over alle bramen. In paniek voelde ik die wormpjes ook in rijen door mijn maag richting mijn darmen marcheren.
Kortom…vele jaren geen braam meer geplukt. Maar op een gegeven moment (rond mijn twintigste) lonkten de bramen weer. Deze keer met het stellige voornemen geen braam recht van de struik te eten en thuis de oogst meteen tot jam te verkoken, trok ik er wederom met een emmertje op uit. Nee, voor mij geen levende wormpjes meer! De exacte locatie van deze experience kan ik me niet meer herinneren. Maar wel dat ook deze tweede keer op een behoorlijke teleurstelling uitliep. Proefondervindelijk heb ik toen kunnen vaststellen dat bramen (met hun doornen) en brandnetels blijkbaar innig samenleven. Ook brandnetels houden namelijk van voedzame grond. Krabbend en de armen vol met schrammen keerde ik huiswaarts, mezelf belovend nooit, maar dan ook nooit meer bramen te gaan plukken.
En al vind ik wilde bramen vele malen lekkerder dan gekweekte, die belofte staat nog steeds.
Reactie schrijven