Uitwaaien

Vorige week boekten we werkelijk ‘allerlast minute’ een midweek in een huisje op het strand van Hoek van Holland. Lekker uitwaaien, strandwandelingen maken en ‘writer in residence’ spelen. Ik heb namelijk het stoute plan opgevat om een novelle of misschien wel een roman te gaan schrijven. Of het ooit iets wordt, gaan we zien. Het plan is uitdagend en houdt me van de straat. Maar goed….gelijk met ons, dacht een vogel blijkbaar hetzelfde. Wij waren nog niet neergestreken in onze residence of het journaal maakte melding van een (toch best zeldzame) pestvogel in…je raadt het al…Hoek van Holland. Pestvogels blijken steeds vaker in de winter onze regionen op te zoeken als het hen in Scandinavië te koud wordt. Ze zijn dol op bessen en rozenbottels en niet bang. Ik negeerde de innerlijke drang om dat beest meteen te gaan zoeken. Want waar moet je in vredesnaam beginnen? Dus wandelden wij vrij en onbevangen. Zagen industrie, schepen en massa’s strandlopertjes, scholeksters, smienten, plevieren en meeuwen (deze kijken te gemeen en zijn m.i. sowieso te weinig fotogeniek). 

Zo vermaakten we ons prima. Tot iemand ons gisteren attendeerde op de vaste fourageerplek van die pestvogel. ‘Zit ie er dan nog steeds’, was mijn verbaasde antwoord. Ik ging ervan uit dat zo’n vogel niet braaf dagen bleef zitten tot heel Nederland ‘m op de foto had. Onze wandeling leidde gisteren via de snackbar (open) naar de parkeerplaats waar een tiental fotografen met enorme telelenzen uit hun neus stonden te eten. Geen pestvogel te zien. Wij liepen door. 

Vanochtend bleken de weersvoorspellingen (zware regen) niet uit te komen en konden we er weer op uit. Nog even getwijfeld of ik mijn camera mee zou nemen. Ik had immers alle vogels (m.u.v. die pestvogel) al vastgelegd. Toch maar meegenomen….

Gelukkig maar!

Ps de pestvogel heet zo, omdat men in de Middeleeuwen dacht dat ie de pest meebracht.  Niet omdat het zo’n pestkop zou zijn.