In cauda venenum

Uh, in cauda venenum? Oké, ik geeft het toe. Ik heb aan vijf jaar klassiek onderwijs een zwak overgehouden voor Latijnse spreuken en gezegden. Cave canem (pas op voor de hond), dementia preacox (vroegtijdige aftakeling) en natuurlijk alea iacta est (de teerling = dobbelsteen is geworpen). Ik zal jullie de twee zinnen besparen, die ik 45 jaar na dato nog volledig kan opdreunen. Was er sprake van een lichte vorm van indoctrinatie? 

Maar goed, waarom vandaag een stukje met de titel ‘in cauda venenum’? 

Het begon met een van onze wandelingen door het Zuid-Limburgse Heuvelland. En iedereen die wandelt, kent wel het moment waarop je er bijna bent en dat dan blijkt dat je nog een behoorlijke inspanning moet leveren (een heuvel op en eventueel, zoals wij, ook nog door een hoop modder). Manlief sprak de wijze woorden…’het venijn zit in de staart’. Ik knikte instemmend, praten was wat lastig bergop. In stilte zwoegden we verder. Tot manlief weer wat adem kreeg en zich hardop afvroeg ‘waar komt eigenlijk het woord ‘venijn’ vandaan? En hoe verhoudt zich dat tot een staart’. Al deducerend kwam hij tot de conclusie dat venijn een oud/ ander woord voor vergif moest zijn. En met vergif in de staart, kom je al snel op een schorpioen. Thuis nog even nagekeken..en jawel. Hij had het bij de juiste staart…..en vond ook nog de oorspronkelijke Latijnse versie. In cauda venenum…het venijn zit in de staart…het ergste komt aan het eind….

Verdere oogst van die dag: een winterkoninkje met een geinig staartje, een piepklein slakje, een koe en een droppie van een kleine bonte specht. Heeft echt helemaal niets met vergif of venijn te maken. Maar wat een snoezige beestjes. En als klap op de vuurpijl een impressie van een van de vele holle wegen. Gelukkig nergens een schorpioen te bekennen.