Blokkade

Het zaaltje baadde in het tl-licht. Even efficiënt als ongezellig. Twintig tafeltjes netjes in het gelid. Hij talmde in het halletje, zocht de moed om naar binnen te gaan, nam ondertussen de garderobe en de toiletten in zich op. Nog een diepe zucht en toen duwde hij de klapdeuren open. Er hing een zurige lucht, een kakofonie van geluiden vocht zijn oren binnen. Geschuif, geritsel, stemmen en iets dat voor muziek door moest gaan. Gespannen, zijn ogen half gesloten, keek hij rond op zoek naar het tafeltje met zijn naambordje. Hij voelde de blikken van alle aanwezigen op hem gericht. Oh, wat had hij een bloedhekel aan dit stelletje. 

De afgelopen maanden had hij elke dag urenlang geoefend. Eerst op de club, later met en tegen de computer en de laatste maand had hij enkele keren kunnen afspreken met zijn grote voorbeeld. Hij had zelfs een psycholoog bezocht. Mede dankzij hem was het na al die jaren gelukt zijn gebrekkige zelfvertrouwen te laten groeien. Zijn talenten niet langer verstopt onder een grauwe deken. Zijn  leermeester had hem twee tips meegegeven. En die ging hij vandaag voor het eerst in de praktijk brengen. De eerste tip in ieder geval, de tweede alleen als nodig. Vandaag wordt zijn grote dag.

Hij vond zijn plek, rechtte zijn rug en liep met grote passen naar het tafeltje vlak bij de bar. De zurige lucht liet zich nu onderscheiden in een vage geur van koffie en schraal bier. Niet laten afleiden, nu. Zijn hand raakte de hand van zijn tegenstander, namen werden uitgewisseld, de wedstrijd begon. 

Het eerste uur ging volgens planning. Hij volgde de - met zijn leermeester - uitgedokterde strategie en werkte langzaam maar zeker aan de opbouw van zijn stelling. Tip een! In het verleden transpireerde hij in dit stadium al als een otter, maar nu bleef zijn shirt zo goed als droog. Hij voelde zich goed en durfde zelfs even naar de persoon achter de tafel te kijken. Nog drie zetten en de val zou dichtklappen. Dag tegenstander, de twee punten in de pocket. Hij lachte zonder te bewegen, dankte zijn leermeester en psycholoog zonder woorden. Nog even en zijn tegenstander zou geen stuk meer kunnen verzetten.

Zijn opponent keek met een hautaine blik op van het speelbord, een minzame superieure glimlach op het gezicht. ‘Jan Jaap van Vlissingen’ stond op het naamkaartje. Staarde hem aan. De angst kreeg hem weer in zijn greep. Zijn oksels werden nat. Zijn mond werd droog. Hij slikte moeizaam. Weg strategie, weg ontluikend talent. Het lukte de Jan Japen van deze wereld steeds weer om hem met een simpele blik van zijn apropos te brengen. Was al het oefenen en therapie voor niets geweest? Hij keek op zijn klok, voldoende tijd voor een time-out en een gang naar het toilet. Tijd voor tip twee. Zijn leermeester zou wel raad weten met zijn onvermogen om de blokkade af te maken. Kostte wat kost, moest en zou hij nu eindelijk een schaakwedstrijd winnen. Hij pakte zijn telefoon.