Als kind wilde ik een jongen zijn. Korte haren, korte broek en maar voetballen. Met jou wil ik wel spelen, en dan met de nadruk op ‘wel’, hoorde ik geregeld. Als ik naar de reden vroeg, kwam altijd het antwoord dat ik op een jongen leek. Alsof mijn vriendjes niet met een meisje gezien wilden worden. Ik denk dat dat inderdaad zo was. En ik…. ik vond het niet eens erg. Het was meer een vanzelfsprekendheid.
Gelukkig was mijn speelgoed ook niet stereotiep. Mijn ouders liepen eind jaren zestig (bewust?) voorop in genderneutrale issues. Het liefst speelde ik met mijn plastic trein en een viertal autootjes. Ze waren dan weer niet erg van het verwennen. Zeker ik had ook een pop, maar de zeldzame keren dat ik Skipper - Barbie’s kleine zusje - aankleedde, deed ik dat door haar hoofd van de romp te rukken. Wel zo makkelijk. Ook thuis gedroeg ik me blijkbaar meer als de andere sekse. Maar hield dat dan in dat ik ook echt een jongen wilde zijn?
Vele jaren later kan ik constateren dat ik me nooit onprettig heb gevoeld in mijn meisjes- en later vrouwenlijf. Mijn zwangerschappen en bevallingen had ik voor geen goud aan mijn partner overgelaten. Glazen plafonds heb ik met veel plezier kapot geslagen. Make-up, daarentegen is nog steeds niet aan mij besteed. Dus nee, ik wilde geen jongen zijn. Ik was gewoon een meisje met plezier in voetballen, treinen en autootjes. Zoals er nu nog steeds veel zijn. Ik mocht spelen met het speelgoed en de vriendjes die ik leuk vond. Eenmaal moeder heb ik op mijn beurt geprobeerd mijn zoon en dochters zo op te voeden. En het moet gezegd, mijn dochters voetballen stukken beter dan ik ooit heb gedaan. Trouwens…..ook beter dan hun broer. Die op zijn beurt weer harder fietst.
Ik ben trots op mijn ouders, die zonder veel woorden en tegen de heersende conventies in mij mijn gang hebben laten gaan. Wat als ik toch liever een jongen was geweest? Dan weet ik zeker dat zij mij ook hadden gesteund. Ik hoop dat de jongens van toen, vaders zijn geworden met dezelfde ruime geest, die zonder veel woorden en vooral zonder oordelen hun kinderen opvoeden. En met hen vele andere jongens en meisjes. Zo’n stille ‘revolutie’ zet pas echt zoden aan de dijk en dan kan het speelgoed in de winkels rustig roze en blauw blijven….
Reactie schrijven