Nee, ik ben geen doorgewinterde tourfan. Mijn kennis van de renners is beperkt. Ja, de
kanshebbers, waaronder onze Nederlanders en een enkele oudgediende ken ik van naam en van gezicht. De andere pakweg 150 renners blijven voor mij anoniem hun etappes rijden. De dagelijkse rebus in
de Avondetapppe is dan ook elke keer een raadsel voor me. Ik geniet – anders dan Herbert D. - nog het meest van de bijvangst. De beelden van het natuurschoon en niet te vergeten de kastelen langs
de route. Vooral als ze door een streek gaan waar ik zelf ben geweest. Het feest der herkenning. Franse regisseur…chapeau! Zo kijk ik al jaren.
De afgelopen week was alles anders. In een keer keek ik met grotere interesse. Ontsnappingen volgde ik, de namen onthield ik. In de tijdrit probeerde ik de onderlinge tijdsverschillen minutieus
bij te houden. Soms de plussen en minnen door elkaar gooiend, maar een kniesoor….. In de etappe naar de Tourmalet bereikte ik mijn verslaggevend hoogtepunt. Nauwgezet noteerde ik het koersverloop
en het aantal nog af te leggen klimkilometers. Welk virus had me in zijn greep?
Mijn ‘virus’ bivakkeert in de Pyreneeën. Zoonlief stond vrijdag in de buurt van Pau en was zaterdag zelf de Tourmalet op gefietst en pas bijna bij de top door de Franse gendarmes onverbiddelijk
naar de kant gebonjourd. En omdat je nu eenmaal voor de TV meer van de wedstrijd meekrijgt, zat moeders dus voor journalist te spelen.
Mijn duimen doen nog pijn, maar à la.
Reactie schrijven