Helikopterview

Tergend langzaam schuift hij met zijn buik over de stenen. Vanuit zijn laag-bij-de-grondse perspectief ogen ze enorm. Bij het krieken van de dag is hij aan zijn reis begonnen. Het gras aan de andere kant van de weg moet hem groener hebben geleken. Rond zeven uur is hij halverwege zijn tocht en rust even uit. Omkijken lukt niet met dat enorme huis dat hij met zich meesleept. Hij trekt verder, zijn buik gaat meer pijn doen. 

Ongeveer op hetzelfde moment komen manlief en ik aangewandeld. De dag is net begonnen, maar de temperatuur begint al aardig op te lopen. Alleen bewegen tussen zes en acht uur ‘s ochtends is daarom ons devies. Nationaal hitteplan, here we come!  

We vallen stil. Letterlijk en figuurlijk. We kijken enkele minuten naar het dappere beestje dat over de veldweg kruipt. Waarom toch over dat ruwe zand en die steentjes? De berm, waar hij zo te zien vandaan komt, ziet er - vanuit ons perspectief - zoveel aanlokkelijker uit. En de overkant van de weg is zeker niet beter. In die paar minuten komt hij nauwelijks verder. ‘Sukkel, hoe moet dat als het straks bloedheet wordt?’, verzucht ik. 

Door zo onverstandig de weg op te gaan, plaatst hij ons ook nog voor een bekend dilemma. Ingrijpen of zijn gang laten gaan? We kiezen voor het laatste. Met pijn in het hart, dat dan weer wel. 

Wat als een slak gezegend zou zijn met een beetje helikopterview? Dat zou ook hem veel ellende besparen. Toch?