De kokosnoot

Het was zinderend warm. Warm zoals het alleen in de zomervakantie kan zijn. Eind juli, begin augustus. Ik was thuis, mijn boeken waren uit en niets op tv. De video moest nog worden uitgevonden, laat staan dat we bekend waren met dvd’s of streamingdiensten. Al mijn vriendinnen op vakantie. Kortom ik verveelde me. 

Mijn moeder was mijn lamlendig hangen zat en verzon iets om mij in beweging te krijgen op een manier die haar zelf ook nog iets kon opleveren. Ik schrijf nadrukkelijk ‘kon’. Daarover later meer.

‘Wil jij voor ons allebei bij groenteboer A een ijsje gaan halen?’ 

Hoera, een ijsje! Zo waar geen alledaagse traktatie begin jaren 70. Ze gaf me net voldoende geld om twee middelgrote ijsjes te kopen. Gelukkig hoefden het niet per sé raketjes te zijn, ook toen al niet meer dan mierzoete bevroren limonadesiroop.

Vrolijk en blij huppelend legde ik de 100 meter af die groenteboer A van onze winkel scheidde. Altijd oppassen voor de haven, slechts een paar meter van de stoep verwijderd. In het dorp waar ik opgroeide lag het gevaar letterlijk voor de deur. Maar met het geld brandend in mijn hand en met de gedachte aan het ijsje in mijn hoofd, had ik daar deze keer geen boodschap aan. Snelheid prevaleerde boven voorzichtigheid. Ik bereikte desondanks veilig de groenteboer.

Het was er druk. Ik had alle tijd om de poster met de afgebeelde ijsjes te bestuderen. Maar ook om de uitgestalde groente en het aangeboden fruit te bekijken. Mijn ogen dwaalden van de poster naar een specifieke plek in de schappen. Daar lag iets exotisch. Nog nooit gezien in ons dorp. Ik dwong mezelf weer naar de ijsjes te kijken en een keuze te maken, maar de twijfel sloeg toe. Zal ik wel, zal ik niet. Toen was ik aan de beurt.

‘Mag ik alsjeblieft een kokosnoot?’

Nog blijer huppelde ik terug naar huis. Wat zou mijn moeder opkijken. Ik kon bijna niet wachten. En opkijken deed ze zeker!

De kokosnoot kon ik terugbrengen.