Een lied dat je raakt

Nadenken over je uitvaart is geen aangename bezigheid. Ook voor mij niet. Maar hoe dan ook is het handig er een keer voor te gaan zitten. Naar aanleiding van een recent overlijden in mijn familie, waarbij de overledene werkelijk alles tot in de puntjes had vastgelegd, heb ik gemerkt hoe prettig zo iets is. En met dat verkregen inzicht heb ik mezelf ‘gedwongen’ toch eens na te denken over mijn eigen wensen. Ik ben begonnen met de muziek. Dat is immers een eerste nog enigszins laagdrempelige stap. Minder luguber dan ‘welke kist’  en minder cliché dan ‘wel of geen koffie met cake’. 

Vroeger klonk Mieke Telkamp met haar existentiële vragen ‘waarheen, waarvoor’ geregeld door de aula. Maar hoe interessant de vragen ook zijn, ik ben niet benieuwd naar de antwoorden. Laat mij maar in het heden en gewoon eindigen bij de dood. Of er iets na komt, zien we dan wel weer….of weer wel.

Op mijn uitvaart mag in plaats van Mieke’s creatie in ieder geval onderstaand lied klinken, geschreven en prachtig gezongen door de Franse zanger Jean Ferrat. En mocht u misschien denken: “ik ben de Franse taal onvoldoende machtig.” Geen enkel probleem. Een letterlijke vertaling doet het lied geen recht. Het is juist de combinatie van de mooie stem van Jean Ferrat en de emotie die opgeroepen wordt door de klank van de muziek en het ritme van de woorden. Het gaat over de intrinsieke wens van de ‘ik figuur’ om niet te sterven in een door luiken verduisterde kamer met het gemurmel van oude mensen naast zijn bed. Nee, dat wil hij niet, maar in plaats daarvan wil hij rechtop sterven, buiten, in een bos, het maakt niet uit waar…., maar in ieder geval in de zon en omgeven door zoemende bijen.  En als zijn geliefde er maar is opdat hij haar hand vast kan houden. En dat alles met een mond vol rode bessen! 

Mooier kan het niet gezegd worden.

Mourir Au Soleil

Je voudrais mourir debout, dans un champ, au soleil

Non dans un lit aux draps froissés, à l'ombre close des volets

Par où ne vient plus une abeille, une abeille

Je voudrais mourir debout, dans un bois, au soleil

Sans entendre tout doucement, la porte et le chuchotement

Sans objet des gens et des vieilles, et des vieilles

Je voudrais mourir debout, n'importe où, au soleil

Tu ne serais pas là, j'aurai ta main que je pourrai serrer

La bouche pleine de groseilles, de groseilles.